Quote eken:
Bedankt voor uw uitleg, heer Janvisser.
Ik zal maar van de veronderstelling doorgaan dat vader Y wel de biologische vader is. Ze kunnen mij NU toch niet terecht wijzen.
Nee. Neemt u mij niet kwalijk maar uit uw reactie proef ik dat u wel bereid bent tot geschiedvervalsing. En als ik het daarin mis heb, bied ik u mijn welgemeende excuses aan.
In uw eerste bericht schreef u: "Vrouw X heeft dochter met haar familienaam.
Na twee jaar huwt X met Y en herkent bij huwelijk het kind Z. Nu Z niet dezelfde familienaam als haar vader, blijft het blokje leeg, alsook de daarop naar het verleden.
Alleen bij Y als biologische vader wordt de kwartierstaat vervolledigd."
Dat Y de dochter van zijn bruid erkent als het zijne, wil nog niet zeggen dat zij ook werkelijk zijn kind is. Op zich is dat vanuit genealogisch oogpunt niet belangrijk. In de genealogie geldt namelijk alleen de administratief-juridische vader als de "èchte" vader van het kind, tenzij er duidelijk onweerlegbaar bewijs van een ander vaderschap is (in onze tijden bijv. DNA-onderzoek waaruit dat blijkt). In zoverre kunt u dus in alle gemoedsrust Y opvoeren als de vader van kind Z, zij het dat Z wel de achternaam van haar moeder heeft behouden, als ik het bij het rechte eind heb. Kortom, er is - en ik druk me voorzichtg uit - mogelijk reden voor twijfel. Wat u in dit geval kan doen, in mijn optiek zelfs moet doen, is bij het huwelijk van moeder X met echtgenoot Y aangeven dat hij kind Z heeft erkend, maar dat Z desondanks de geslachtsnaam van moeder heeft gehouden. Later onderzoek of latere onderzoekers zien dan de twijfel en wie weet vindt u of een ander alsnog het bewijs dat Y wel degelijk ook de biologische vader is - of juist niet. Bij deze methode van noteren laat u alle mogelijkheden nog open en dat is volgens mij de enig juiste weg.
Een en ander betekent dat u de kwartierstaat wel volledig kunt maken (ook al heeft de dochter een andere familienaam dan haar vermeende vader) met vermelding van een flinke 'mits!